‘COPD? Ik had er nog nooit van gehoord’
Hij werd steeds sneller moe, was kortademig en moest veel hoesten. Zijn vrouw Sophie drong aan op een huisartsbezoek. Zo werd duidelijk dat Jan Smit (73) COPD had.
‘Ik werkte bij de technische dienst in de gevangenis. Het kostte me steeds meer moeite om de gereedschapskar van zo’n honderd kilo naar de afdelingen te duwen. Ook tuinieren ging niet meer lekker. Daarnaast was ik moe, kortademig en moest ik veel hoesten. Op aandringen van mijn vrouw Sophie bezocht ik de huisarts, dat is nu zo’n tien jaar geleden. Toen een antibioticakuur niet hielp, kwam ik bij de longarts terecht. Die vertelde dat ik COPD had. Ik had er nog nooit van gehoord en dacht: ik ben gewoon een beetje verkouden.’
Euthanasiepapieren
‘Tijdens de COPD-training bij de fysiotherapeut schrok ik wel. Om me heen zag ik mensen die heel ziek waren. Later kreeg ik twee maanden longrevalidatie in centrum Ciro in Horn. Daar leerde ik mijn leven aanpassen aan de klachten. Op tijd stoppen als iets niet lukt bijvoorbeeld. Op een goede manier ademhalen. Hoe je de trap oploopt zonder buiten adem te raken. Daar heb ik veel aan gehad. Ik leerde mijn ziekte accepteren.'
Bij mij moest Sophie aandringen, want zelf stak ik mijn kop in het zand.
'Toch ging ik de jaren erna hard achteruit. Tijdens een vakantie in Turkije kreeg ik drie keer een longaanval. Ik kwam mijn stoel niet uit. Heel naar, want vakantie vind ik altijd het leukste wat er is. Ik bleek nog maar 28% longinhoud te hebben. Sophie moest alles voor me doen, ik kon niets meer zelf. Daarbij had ik steeds het gevoel dat ik kon stikken. Toen heb ik de euthanasiepapieren in huis gehaald. Sophie vond dat heel moeilijk.’
Een tandje langzamer
‘Gelukkig kwam ik in aanmerking voor een longventielenoperatie. Daarbij sloten artsen met drie ventielen het slechte deel van mijn longen af. Het goede deel kon ik zo beter gebruiken. Zo ging ik naar 52% longinhoud, een wonder. Ik kan weer meer, al gaat alles een tandje langzamer. Vroeger wiedde ik in vijftien minuten twintig vierkante meter tuin. Nu doe ik het in drie gedeeltes, maar dat is ook prima. En Sophie en ik maken weer vakantieplannen.
Tegen anderen zou ik willen zeggen: wacht bij klachten niet te lang met naar de longarts gaan. Bij mij moest Sophie aandringen, want zelf stak ik mijn kop in het zand. De longarts kan medicijnen geven waarmee je je echt beter voelt. En als ik er eerder bij was geweest, had ik misschien minder klachten gekregen.’
