‘Ik ga niet als een bang vogeltje thuis zitten’

Eric kreeg ruim zeventien jaar geleden COPD, een jaar nadat hij gestopt was met roken. Ik was weliswaar een gematigde roker, maar werd benauwd en kortademig. Ik merkte dat ik bij alles dat ik deed adem tekort kwam, vooral bij fysieke inspanning. Bij de huisarts moest ik blazen in een apparaat. Daarna kreeg ik een doorverwijzing naar de longarts, Dr. Pronk, die heb ik naar alle tevredenheid nog steeds. Bij hem deed ik longfunctietesten en daar is toen de diagnose gesteld. 

Jarenlang stabiel

‘Mijn COPD was jarenlang stabiel maar in de coronatijd werd het een stuk erger. Corona verliep op zich niet zo heel ernstig bij mij, maar vlak daarna kreeg ik longembolieën en longaanvallen met ziekenhuisopnames. Mijn krachten gingen erg achteruit. Ik kon de dagelijkse dingen thuis niet meer doen, had bijna overal hulp bij nodig en kon maar een klein stukje lopen. Met dertig passen was het gedaan en dan moest ik lang bijkomen. Ik kon mijn werk als coach en opleidingsdeskundige niet meer doen. Ook mijn hobby's kon ik niet meer beoefenen zoals bodypumpen en wandelen met onze hond.’ 

Steun

'Gelukkig had en heb ik enorm veel steun aan mijn geliefde Karin waar ik al 43 jaar mee samen ben. Zij is zo’n geweldige steun. Ze staat me in alles bij en is een fantastische sparring partner. Ik geniet daarnaast enorm van mijn drie uitwonende kinderen en zes kleinkinderen. Maar mijn gezondheid ging in de coronatijd wel hard achteruit en er moest wat gebeuren.’ 

Tien weken revalideren

Eric kwam uiteindelijk terecht in longrevalidatiecentrum Merem te Hilversum. ‘Daar werd ik na een paar dagen observatie opgenomen voor een traject van tien weken. Longarts dokter Morelli en haar team namen mij onder hun hoede: zij leerden mijn inhalatiemedicatie goed te gebruiken, te temporiseren, om mijn bewegingsgedrag aan te passen, om mijn grenzen goed te bewaken en om mijn ademhaling te reguleren.'

Waardevolle inzichten en contact met lotgenoten

'Op de afdeling waren veel mensen met COPD en astma, zowel jong als oud. Ik leerde veel van mijn lotgenoten, dat was een enorme meerwaarde. In de periode voordat ik in Merem kwam, werd het steeds moeilijker om positief te blijven. Na elke longaanval werd het lastiger om optimistisch te blijven. Bij Merem heb ik geleerd inzicht te krijgen in mijn chronische ziekte. Ik heb die tien weken nodig gehad om mijn ziekte te accepteren, mede dankzij de wekelijkse gesprekken met de psycholoog. We bespraken wat ik had geleerd en hoe ik ermee omging. Deze gesprekken waren persoonlijk zeer prettig en zinvol. Door de revalidatie ben ik tot het besef gekomen dat mijn gezondheid op nr. 1 moet staan.'

Grenzen ontdekken

'Een echte openbaring was de psychomotorische therapie (PMT). Er was bijvoorbeeld een oefening met lampjes waar ik super gemotiveerd mee aan de gang ging, maar het resulteerde in enorme benauwdheid. Klinkt misschien gek, maar daar heb ik veel van geleerd. Namelijk dat je met 60 procent inzet in plaats van 100, waarbij je wel op je ademhaling let, meer resultaat kunt behalen en dan zonder ademnood. Het leek simpel, maar door het te ervaren en erover te praten, besefte ik dat mijn oude leven nooit meer zou terugkomen. Dankzij PMT en het sporten in de zaal ontdekte ik mijn grenzen, zodat ik deze niet continu overschrijd.’

Eigen regie

‘Ik heb dus veel aan de therapie gehad. Sowieso ook veel over mijn ziekte geleerd. Dat helpt om zelf de regie te nemen en zo kan ik mijn gezin beter uitleggen wat er met me gebeurt. Ik heb goede dagen, maar ook minder goede dagen. Ik heb korte lijnen met de longarts en daar ben ik blij mee, ik hoef maar te bellen en ik kan morgen terecht. Of er ligt een recept klaar als dat nodig is. 

Ik ben gemotiveerd om zo lang mogelijk zo gezond mogelijk te blijven. En ik heb geleerd dat bijna alles gaat over doseren en temporiseren. Zorg dat je de dingen niet te snel doet. Mijn oude leven krijg ik niet meer terug, maar door alle gebeurtenissen en door Merem denk ik dat mijn kwaliteit van leven goed is, ondanks de beperkingen. Samen met mijn vrouw vinden we altijd wel een weg.’