'Mijn zussen zijn twee goudstukken voor mij'
Steun van anderen is onmisbaar als je een longziekte hebt. Angelique Peters zou niet weten wat ze moest zonder haar zussen.
Positief beestje
Angelique Peters (55): ‘Op zich ben ik een positief beestje. Dat is ook wel nodig als je COPD hebt met nog maar 31 procent longinhoud. Toch vind ik het moeilijk dat ik zo achteruitga. Dat ik ook ADHD heb, maakt het extra lastig: mijn hoofd wil van alles terwijl mijn lijf het niet meer bijbeent. Het is elke keer weer verdrietig als ik iets niet meer kan doen omdat ik de energie mis. Zo werd ik afgekeurd voor mijn werk in de kinderopvang. En moest ik laatst mijn motor verkopen, omdat alleen het motorpak aantrekken al te zwaar was.'
Familieband
'Het is voor mij belangrijk dat ik bij iemand terecht kan om van me af te praten. Daarom ben ik zo dankbaar voor mijn zussen Monique (59) en Ingeborg (53). Het bijzondere is dat Monique en ik geadopteerd zijn. Qua bloed zijn wij drieën dus helemaal niks van elkaar, maar we voelen ons toch honderd procent zussen. Wat zeg ik, driehonderd procent! We zijn een sterk team met z’n drieën, zeggen we altijd. Monique en Ingeborg staan op een praktische manier voor me klaar als ik in het ziekenhuis lig. En we gaan graag een dagje met z’n drieën op stap.'
Geestelijke steun
'Maar vooral hun geestelijke steun is zo belangrijk. Als ik het even niet zie zitten, hoef ik ze maar te bellen en ze maken tijd voor me. Dag en nacht. Dan praten ze me er weer doorheen. Of ze sturen me spontaan een kaartje met daarop ‘Bedankt voor wie je bent’. Dat geeft me een enorme boost. Als ik hen niet zou hebben, zou ik waarschijnlijk met een psycholoog moeten praten. Dan is dit toch makkelijker. Monique en Ingeborg zijn twee goudstukken voor mij.’
Wat we knap vinden is dat Angelique goed naar haar lijf luistert.
Monique en Ingeborg: ‘Vanzelfsprekend toch, dat we voor Angelique klaarstaan? Wij hebben die extra energie die bij haar ontbreekt. Natuurlijk is het verdrietig om te zien dat ze door COPD soms tegen grenzen aanloopt, maar het is wat het is. We kijken naar wat er wél kan en dat is nog best veel.
Toen we laatst een weekendje weg gingen, huurden we een elektrische scootmobiel zodat Angelique ook ’s avonds nog energie heeft. Ze kan dan aan alles meedoen. Dat ze nooit klaagt, maakt het voor ons makkelijker. Wat we knap vinden is dat Angelique goed naar haar lijf luistert. Ze doet er alles aan om fit en in conditie te blijven. De fysiotherapeut slaat ze bijvoorbeeld nooit over. Daardoor gaat ze minder snel achteruit.’
Dit is een artikel uit LONGWIJZER 2, 2024.
Tekst: Annemarie van Dijk
Fotografie: Emmely van Mierlo