'Hoe krijg ik weer plezier in het leven met COPD?'
Nienke Nakken (36) is ergotherapeut bij revalidatiecentrum Ciro in Horn. In haar praktijk komt ze regelmatig mensen met een longziekte tegen. Ze adviseert hen hoe ze met hun verminderde energie kunnen omgaan. Het zijn soms maar kleine tips die al een groot verschil kunnen maken in het dagelijks leven.
‘Ik heb helemaal geen plezier meer in mijn leven’, zei mevrouw Vriesman moedeloos. ‘Als ik iets doe, ben ik zó kortademig dat ik vrijwel niets meer durf. Daardoor kom ik de deur bijna nooit meer uit.’ Ze was bij ons in behandeling vanwege haar COPD. Aan haar gezicht was weinig vrolijkheid af te lezen en ik had het met haar te doen.
Ik vroeg wat weer plezier in haar leven zou kunnen brengen. Ze vertelde dat ze graag lichamelijk bezig was: ze hield van wandelen, fietsen en zwemmen. Ook wilde ze graag weer huishoudelijke taken kunnen oppakken, zoals dweilen. Nu deed ze dit soort dingen heel gehaast om er maar vanaf te zijn. ‘Hoe eerder ik ermee klaar ben, hoe eerder ik die kortademigheid maar gehad heb’, zei ze. Maar dat hoge tempo maakte haar juist nóg benauwder, en haar angst om iets te doen alleen maar groter.
Een lager tempo
Ik besloot om allereerst met haar te praten over haar hoge tempo. Daarbij legde ik haar uit hoe ze energie kon besparen. Zo adviseerde ik haar om tijdens het dweilen heel rustig aan te doen. Daarbij moest ze op de uitademing kracht zetten, zodat het dweilen minder energie zou kosten. Verder kon ze de klus opdelen in stukjes, bijvoorbeeld door tussendoor een koffiepauze te nemen. Ook bij het wandelen begeleidde ik haar. Zo besteedde ik veel aandacht aan hoe ze kon omgaan met een lager tempo.
Een groot voordeel aan werken in ons centrum is dat je heel makkelijk met andere therapeuten kunt samenwerken. Samen met de beeldende vaktherapeut plande ik een duobehandeling in om samen te werken aan het leren herkennen van haar grenzen. Ze ging hout bewerken, waarbij ze leerde om te luisteren naar de signalen die haar lichaam aangaf. Bovendien bleek iets creatiefs doen een goede uitlaatklep voor haar.
Ten slotte volgde ze een groepsbehandeling met onder andere een psycholoog en ergotherapeut om haar angst aan te pakken. Hierdoor kreeg ze meer vertrouwen in haar lichaam en ging ze minder over haar grenzen heen.
Duizend kilometer
De aanpak had effect: ik zag mevrouw Vriesman steeds meer opbloeien. Doordat ze minder over haar grenzen heen ging, was ze minder benauwd en had ze duidelijk meer plezier in haar leven.
Een jaar later kreeg ik een mailtje van haar. De stappenteller op haar telefoon gaf aan dat ze afgelopen jaar meer dan duizend kilometer had gewandeld, schreef ze. Ze was er enorm trots op en heel blij mee. Net als ik. Niet bij iedereen heeft een behandeling na een jaar nog zo’n effect. Het was mooi om te lezen dat dit bij haar wel zo was.
Dit artikel is verschenen in LONGWIJZER 3, 2024.
Lees hier nog een column van Nienke Nakken: '"Eén keer mijn haar wassen is misschien ook wel genoeg", lachte ze.'
