Het verhaal van Johan en Manuela
Zuurstof, wandelen, voetbal kijken met je familie en genieten van de kleine dingen. Het klinkt misschien eenvoudig, maar voor Johan zijn dit dé dingen die hem weer zin hebben gegeven in het leven. Na zijn diagnose COPD belandde hij in een diep dal. Maar hij krabbelde eruit. Met zijn verhaal wil Johan laten zien dat het wél mogelijk is om weer vooruit te kijken, hoe diep je ook zit. Johan: ‘Opgeven is geen optie.’
Al van jongs af aan had Johan gezondheidsproblemen. Hij had astma als kind, wat zich op latere leeftijd ontwikkelde tot ernstig longemfyseem. In 2010 kreeg hij de diagnose COPD en werd hij volledig afgekeurd. Een enorme klap voor Johan, die graag werkte als heftruckchauffeur. ‘Door mijn longziekte voelde ik me constant benauwd en moe. Ik kwam thuis te zitten, kon de bank niet meer af. Eigenlijk zag ik het leven niet meer zitten,’ vertelt hij openhartig.
Zijn dochter Manuela zag het gebeuren. ‘Ik was boos, verdrietig, en vooral machteloos,’ zegt ze. ‘Ik zag papa langzaam verdwijnen. En ergens begreep ik hem ook wel. Probeer maar eens door een rietje te ademen terwijl je je neus dichthoudt. Wat zo voelt ademen voor mensen met een longziekte. Ik kan me voorstellen dat je zo niet wil leven.’
Weer vooruit
De ommekeer begon met iets ogenschijnlijk kleins: een rollator. Johan wilde meer in beweging komen en kreeg tijdens een revalidatietraject bij Dekkerswald het advies om er eentje te proberen. ‘In het begin moest ik echt een drempel over,’ vertelt hij. ‘Een rollator, ik was pas 52, dat voelde zó oud. Maar ik wilde vooruit, dus ik móést wel. En na twee keer lopen wist ik: dit helpt me.’
Na het revalidatietraject werd Johan in zijn woonplaats Didam warm ontvangen door de fysiotherapeuten daar. Zij ondersteunden hem en gaven hem het vertrouwen en de structuur om door te zetten. Zo kwam hij weer in beweging en kon hij weer vooruit. Het ging zelfs zo goed met hem dat hij een wandelgroep met lotgenoten startte. ‘Ik wil iedereen die in hetzelfde schuitje zit als ik aanmoedigen om in beweging te komen. Want het helpt écht. Ik heb weer zin in het leven,’ zegt Johan. Manuela knikt: ‘Papa is het levende bewijs.’
Adem doet leven
Een tijdje geleden kwam er nóg een omkeerpunt. Na een operatie kreeg Johan tijdelijk extra zuurstof en merkte meteen verschil. ‘Papa vertelde me dat hij voor het eerst in tijden een hele nacht had doorgeslapen. Ik voelde het meteen: dit komt door de zuurstof,’ zegt Manuela. Ze aarzelde geen moment en mailde, naar eigen zeggen, zowat het hele ziekenhuis. ‘Of ze alsjeblieft wilden kijken of pap zuurstof kon krijgen.’
Na veel geduld en blijven doorzetten, lukte het. Johan kreeg opnieuw energie, letterlijk lucht, en ruimte om zijn leven weer op te pakken.
Liefde van omgeving
Johan wordt omringd door mensen die hem het allerbeste gunnen. Van groepsgenoten bij het revalidatiecentrum, fysiotherapeuten tot de buurtgenoten in zijn woonplaats. ‘Mijn vader is heel bekend hier in Didam,’ lacht Manuela trots. ‘Als ik met mensen uit het dorp praat, vragen ze altijd hoe het met hem gaat. Ze zeggen dan ook hoeveel respect ze voor hem hebben. Dat vind ik zó mooi om te horen.’
Manuela ziet hierdoor ook kansen in de collecte, waar ze dit jaar voor het eerst aan meedoet. ‘Mijn vader heeft inmiddels een groot netwerk. Ik denk dat we met de collecte weleens veel zouden kunnen ophalen!’, vertelt ze met een knipoog.
Alle klein beetjes helpen
Over bijdragen gesproken. Johan zelf is bescheiden en vraagt niet snel iets van anderen. ‘Ik doe dat wel gewoon hoor!’ zegt Manuela standvastig. ‘Toen papa zijn verjaardag vierde, hebben we op de uitnodiging gezet: liever geen parfum. En iedereen hield er rekening mee. Dat is toch prachtig?’ Johan knikt. ‘Het is vooral die drempel die je over moet om het te vragen. Ik denk vaak: ‘Ach joh, laat maar.’ Maar het is best fijn als mensen een kleine moeite willen doen.’
Gedeelde passie: De Graafschap
In hun vrije tijd kijken Johan en Manuela graag samen voetbal. Als fanatieke supporters van De Graafschap hebben ze een seizoenkaart en willen ze het liefst naar álle wedstrijden. Maar dat lukt niet altijd. Want naar een uitwedstrijd gaan, vergt veel van Johan. ‘Hoe mooi ik het ook vind, ik trek het niet meer om de hele dag van huis te zijn. Maar als het kan of er is een wedstrijd in de buurt, dan ben ik er zeker bij. Samen met mijn dochter, zoon en schoondochter. Dat zijn echt de mooie momenten’, vertelt hij stralend.
