Het verhaal van vrijwilliger Marcel

‘Toen mijn zoon Lars in groep zes zat, wilde hij een spreekbeurt houden over astma. Zo kon hij zijn klas uitleggen wat dat is, want hij heeft zelf een lichte vorm van astma. Op zoek naar informatie vond ik op de website van Longfonds een handig pakket voor een spreekbeurt. Ook zag ik dat Longfonds collectanten zocht. ‘Zullen wij ons opgeven als collectant?’, vroeg ik aan Lars. ‘Dan doe jij wat terug voor het spreekbeurtpakket en kun je in de klas meteen vertellen over het collecteren. Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels lopen we al zes jaar samen de collecte, en vaak gaat zusje Carmen ook mee. Ik merk dat het ontwapenend werkt om met twee kinderen langs de deuren te gaan. Ze bellen om de beurt aan en doen hun verhaal, waarbij Lars soms vertelt dat hij zelf astma heeft. En we vinden het nog leuk om te doen ook. Omdat we in onze eigen wijk lopen, komen we veel bij bekenden langs en staan we vaak een tijdje te kletsen.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Tijdens vier avonden lopen halen we zo’n vijf- à zeshonderd euro op. Hoewel de meeste mensen nog gewoon munten en briefjes in de bus gooien, maken er steeds meer gebruik van de nieuwe manieren om geld te geven. Wij waren de eersten die met een pinautomaat aan de bus gemonteerd langs de deuren gingen. Ook de QR-code wordt steeds populairder. Vorig jaar riepen mensen door de deur: ‘We kunnen helaas niet opendoen, want we hebben corona.’ Ik stelde voor dat ze via het raam de QR-code konden scannen, wat ze vervolgens enthousiast deden.

Het voelt goed om een steentje bij te dragen. In één keer een bedrag doneren is misschien makkelijker, maar op pad gaan met de collectebus maakt je veel bewuster. Verder vind ik het belangrijk om mee te geven aan de kinderen dat het normaal is om iets voor een ander te doen. Het is een gezellige gewoonte geworden voor ons drieën.’