Uniek ziek

‘Op 12 mei 2000 kwam ik ’s morgens vroeg aan bij het bouwbedrijf waar ik werkte als elektromonteur. Ik werd tegengehouden door de politie. Ze vertelden dat er brand was in het afvalverwerkingsbedrijf ernaast, maar ik kon gewoon naar mijn werk. Even later zagen mijn collega’s en ik vanachter het raam hoe het hele gebouw instortte. “Hup jongens, genoeg gezien”, zei mijn baas. “Weer aan het werk!”

Vies luchtje

Dat betekende ook dat ik die dag steeds naar buiten moest om materialen te halen. Op het terrein krioelde het van de hulpdiensten en er hing een vies luchtje, maar verder was het een normale werkdag. Een paar maanden later kreeg ik klachten. Als ik de trap opliep, was ik buiten adem en ’s nachts lag ik in bed zo te piepen dat mijn vrouw er niet van kon slapen. De longarts dacht aan astma, maar helemaal zeker wist hij het ook niet.

Niets aan de hand?

Intussen was onrust ontstaan over de gevolgen van de brand. De GGD en de gemeente organiseerden een bijeenkomst waar ze een mooi verhaal ophingen: volgens hen was er niets aan de hand. Ik vroeg: ‘Hoe komt het dan dat ik sinds de brand klachten heb?’ Vanuit de zaal kreeg ik van alle kanten bijval: veel mensen hadden dezelfde klachten. Uiteindelijk bleek na onderzoek dat die brand inderdaad RADS had veroorzaakt.

Schadevergoeding

De slachtoffers kregen na elf jaar strijd een schadevergoeding. Ik ook. Natuurlijk was ik blij met die zak geld, daardoor voelde ik me gezien. Maar ik had liever mijn gezondheid terug gehad. Vroeger kon ik als elektromonteur overal aan de slag. Sinds de brand wilden ze me niet meer. Ik moest aangepast werk zoeken. Hoe dan? Overal liep ik met mijn kop tegen de muur. Wie zit er te wachten op een 46-jarige werknemer die nog maar op halve kracht zijn werk kan doen? 

Oude chagrijn

Thuis was ik die tijd ook niet zo gezellig meer. Mijn vrouw en kinderen zeiden: “Pa, je bent een oude chagrijn aan het worden.” Gelukkig vond ik uiteindelijk een baan als taxichauffeur. Hartstikke mooi werk, maar ik was liever elektromonteur gebleven. Met mijn verhaal hoop ik mensen te waarschuwen. Ik denk nog vaak: had ik op de dag van die brand maar geweten wat ik nu weet.’