‘Opgeven is geen optie’

‘Als ik van onze boerderij 150 meter rechtdoor loop, sta ik op de zeedijk. Hier houdt het Friese land op en ligt de vuurtoren van Ameland recht tegenover me. Met helder weer kan ik zelfs Terschelling zien. Het uitzicht is geweldig en de lucht is gezond en schoon. Dit is het beginpunt van mijn hardloopronde. Het fijne van hardlopen is dat je het alleen kunt doen, het kan overal en je komt even los van de wereld. Het geeft rust in mijn hoofd.’

Jongensdroom

‘Mijn liefde voor sport begon al toen ik een klein jochie was. Als ik mannen diep zag gaan tijdens een marathon van 42 kilometer hardlopen, dacht ik: dat wil ik ook. Ik begon met drie kilometer en bouwde de afstand op. Uiteindelijk liep ik mijn eerste marathon in 2000, ik was al 36. Het was een jongensdroom die uitkwam. Ik ben akkerbouwer en verbouw aardappelen, suikerbieten en graan zoals gerst en tarwe. Als je zakken aardappelen van 25 of 50 kilo sjouwt, bouw je vanzelf conditie op.

Acht jaar geleden besloot ik om meer tijd vrij te maken voor mijn sport. Op de boerderij maak ik al snel zestig tot zeventig uur per week. En als het druk is, nog wel meer. Mijn werk geeft me plezier, maar er is meer in het leven. Toen een goede vriend overleed aan longvlieskanker, zette dat me aan het denken. Sporten vond ik altijd al leuk, maar door de drukte schoot dat erbij in. Mede daarom heb ik delen van het bedrijf verkocht.’

Compleet uitgeput

‘Sinds 2012 train ik voor de triatlon. Deze combinatiesport bestaat uit 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en dan nog een marathon van 42 kilometer hardlopen. Het is een uitputtingsslag. Daarbij ga je pas écht diep, zag ik toen ik ermee kennismaakte. Het fascineerde me, want je hebt zelf invloed op hoe het gaat. Bij de zwem­vereniging trainde ik voor het zwemmen en ik trainde mijn uithoudingsvermogen met fietsen en hardlopen. Met een trainingsschema? Nee hoor, gewoon beginnen en ernaar toewerken. Toen ik de eerste uitliep in 2015, was dat een geweldige ervaring. Het smaakte naar meer.

Vlak daarna merkte ik bij het hardlopen dat ik minder goed meekwam met de anderen. Waar ik normaal voorop liep, sukkelde ik nu achteraan. Ook bij zwaar of stoffig werk op de boerderij was ik opeens compleet uitgeput. Via de huisarts kwam ik bij de longarts terecht. Die constateerde inspanningsastma. Het nieuws kwam als een enorme klap. Ik was net zo lekker bezig met mijn trainingen en nu dit. Ik borg mijn hardloopschoenen op in de kast en zette de fiets in de schuur.’

Kriebelen

‘Maar na een maand of zes ging het tóch kriebelen. Ik had inmiddels medicijnen en dacht bij mezelf: stop met kijken naar wat je niet kunt. Richt je liever op wat je nog wel kunt. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden. Al snel ontdekte ik dat ik vooral in het eerste halfuur veel last had. Als ik me dan te veel inspande, kreeg ik het stikbenauwd en lukte niets meer. Maar als ik mijn longen even de tijd geef, dan gaat het wel.

Door mijn inspanningsastma ken ik mijn lichaam nu beter dan vijf jaar geleden. Zo is het in het water, aan het begin van de triatlon, altijd even hectisch. Ik moet dan echt de tijd nemen om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ook heeft mijn vrouw een puffer in de tas, voor nood. Want opgeven is geen optie. Die houding zit er bij onze familie wel in. Mijn vader had ook astma, maar reed vijf keer de Elfstedentocht uit. Ikzelf tot nu toe drie keer. En mijn dochter Aline van 24 is pas geleden samen met een vriendin van Enschede naar Berlijn gefietst. Zo haalden ze samen 2000 euro op voor Longfonds. Wij zijn mensen van de lange adem.’

Lat omhoog

‘Voor 2022 had ik drie doelstellingen: 60 kilometer hardlopen op de Zestig van Texel en deelnemen aan de triatlons Gelreman en – zeven weken later – de Frysman. Tijdens de Gelreman ging ik hard onderuit op de fiets. Ik had pijn, maar heb hem uitgelopen. Op adrenaline. Want ik was door de val ook vergeten om op tijd een pufje te nemen. Na de finish was ik kapot. Maar na een paar weken was ik alweer aardig opgeknapt en heb ik toch de Frysman ook gedaan. En je weet wat ze dan zeggen, hè? Als je al je doelen haalt, ligt de lat te laag. Daarom ben ik nu alweer aan het trainen voor verschillende triatlons. Mijn motto? Je kunt veel meer dan je denkt.’

Interview: Naomi van Esschoten. Fotografie Emmely van Mierlo

Het verhaal van Alco heeft in LONGWIJZER gestaan. Meer van deze verhalen lezen? Vraag het magazine hieronder gratis aan.