‘Astma heb ik nog steeds, maar ik merk er niks van’

‘Veel mensen kijken verbaasd als ik vertel dat ik astma heb. Ze horen me niet hoesten, merken niet dat ik benauwd ben en zien me fulltime werken. Ik heb inderdaad geen last meer van mijn astma. Toch was ik er jarenlang bij vlagen ontzettend ziek door. 

Zestien jaar geleden merkte ik dat er iets niet klopte. Tijdens het mountainbiken met vrienden door de duinen kon ik opeens niet meer meekomen. Nu ging dat ook behoorlijk intensief, maar zo kende ik mezelf niet. Stikbenauwd was ik. Eerst dacht ik dat het gewoon een slechte dag was, maar het bleef gebeuren. Eenmaal in de medische molen kwam de diagnose: allergisch astma. Mijn longen konden niet tegen prikkels als mist, rook en sterke geuren. En vooral niet tegen prikkels van allerlei huisdieren. Vreemd, want als kind groeide ik op in een gezin met honden. Heb ik nooit last van gehad.’ 

Vol in het leven

‘De diagnose veranderde mijn leven compleet. Mijn wereld werd kleiner, want ik kon niet overal meer naartoe. Ik moest zware medicijnen gebruiken, zoals prednison. Soms kreeg ik zo’n heftige astma-aanval dat ik weken moest herstellen of zelfs in het ziekenhuis belandde. Artsen probeerden alles om mijn klachten onder controle te krijgen. Het lukte niet. Op een gegeven moment, toen ik nog nauwelijks kon lopen, werd er in een kliniek zelfs gezegd: “Misschien moet je maar een scootmobiel uitzoeken.” Dat wil je echt niet horen als je nog vrij jong bent. 

Om me niet steeds patiënt te voelen, probeerde ik om mijn leven zo normaal mogelijk te houden. Dat betekende: blijven werken, leuke dingen doen met mijn gezin, sporten en naar mijn wijnclub. Voor zover dat ging natuurlijk. Iedereen gaat anders met astma om, voor mij was het belangrijk om actief én positief te blijven. Om zo veel mogelijk vol in het leven te staan.’

Ernstig ziek door corona

‘De jaren erna wisselden goede en minder goede periodes elkaar af. Tot ik op een dieptepunt kwam. Jarenlang wist ik corona te ontwijken, maar aan het einde van de coronaperiode werd ik toch ernstig ziek. Ik belandde in het ziekenhuis en kreeg zo veel medicijnen dat mijn longen helemaal uitgeput waren. Om op te knappen kwam ik terecht bij een revalidatiecentrum. Daar kreeg ik de tip om twee therapeuten te bezoeken: een sportpsycholoog en een orthomoleculair fysiotherapeut. Die laatste is een speciale fysiotherapeut die advies geeft over voeding. Zij zouden me kunnen helpen om de gevolgen van corona te behandelen. Ik besloot ervoor te gaan, want ik wilde er alles aan doen om me beter te voelen.’ 

Anders eten en bewegen

‘Tijdens het gesprek met de sportpsycholoog bleek dat ik graag ‘aan’ sta: ik ben geen type om thuis ziek te zitten zijn, ben altijd bezig en onderweg. Prima natuurlijk, maar af en toe ontspannen is óók belangrijk om een goede balans in je leven te houden. Hij leerde me hoe ik tijd voor mezelf kon pakken. Eén simpele oefening hielp mij enorm: een half uur rustig gaan liggen, mijn spieren een voor een aanspannen en weer ontspannen. Eerst dacht ik: dit is niets voor mij. Maar het bleek fantastisch te werken. Als mijn hoofd vol zit na een drukke dag, doe ik deze oefening en voel ik me weer fris.

'De orthomoleculair fysiotherapeut keek naar wat mijn lichaam zelf kon doen om mijn longen sterker te maken. Voeding en beweging zouden daarin volgens hem een grote rol spelen. Op zijn advies paste ik mijn eetpatroon aan: minder koffie, alcohol en bewerkte producten, meer eiwitten, noten, groenten en fruit. Verder moest ik alleen eten als mijn lichaam erom vroeg. Binnen vier weken al voelde ik me fitter en energieker. Nu nog eet ik elke dag alleen tussen elf uur ’s morgens en zeven uur ’s avonds. Honger heb ik nooit en ik viel vanzelf negen kilo af. Alsof deze manier van eten beter bij mijn lichaam past. En ik drink gewoon een wijntje. Ook sport ik twee keer per week. Krachttraining en roeien maken me lichamelijk en mentaal echt fitter.’

Geen standaard plaatje

‘De behandeling hielp niet alleen tegen de coronagevolgen, ook tegen de astma. Al jaren heb ik geen aanval meer gehad. Mijn longfunctie is nu 110 procent, daar ben ik dolblij mee. Qua medicijnen gebruik ik alleen onderhoudsmedicatie. Ik kan zelfs gewoon bij mijn kleinzoon van negen maanden op bezoek. Ze hebben daar twee katten, maar met een allergietabletje gaat het prima. Ik heb mijn leven terug.

Elk jaar kom ik voor controle bij de longarts. Hij is stomverbaasd over mijn longfunctie. Hij kan niet wetenschappelijk verklaren hoe mijn behandeling en leefstijl voor zó’n goede longfunctie zorgen. Ik pas niet in het standaard plaatje. Toch is hij erg blij voor mij. Ik hoop dat er in de toekomst meer aandacht komt voor de combinatie van wetenschap en wat ik nu heb ervaren.

Ik zeg niet dat deze aanpak voor iedereen zal werken. Maar ik wil mensen met astma wel aanraden: blijf zoeken naar wat bij jou past. Je komt niet van astma af, maar misschien kun je er wél beter mee leren leven.’

Dit is een artikel uit LONGWIJZER 2, 2025.