‘Het gewone is weg uit het leven’

Dubbel gevoel

‘Ik heb een dubbel gevoel bij de afgelopen maanden. Aan de ene kant is het een tijd waarin er chronisch een bepaalde angst en stress is. Ik bedoel dan de spanning die onder de oppervlakte zit en hoeveel energie dat kost. Bijvoorbeeld als de rellen vanwege de avondklok in het nieuws zijn, dan vraag ik me af waarom ik het nieuws nog kijk. Dat komt namelijk wel binnen. Ik heb af en toe best momenten dat het uit m’n tenen moet komen om de moed erin te houden. Dat ik nu veel hoest en me niet kipfit voel door mijn longen helpt ook niet: voel ik me nu niet goed door m’n longen of omdat al het vanzelfsprekende uit mijn leven weg is? Dan heb ik het over al die overwegingen de hele tijd: is het verstandig dat ik naar de supermarkt ga? Moet ik nu wel of niet even naar het werk? Zal ik mijn zus uitnodigen of toch even niemand zien? Het gewone is weg uit het leven.'

'Maar er is ook de andere kant. Als je mij een jaar geleden had gezegd: je kunt niet meer naar je werk, je cursus edelsmeden gaat niet door, er is geen visite mogelijk, je mag bijna nergens heen… Dan zou ik tegen de muur op gevlogen zijn. Doe normaal! Dat is niet voor te stellen. En toch lukt het. Wandelen met de hond, het huishouden, hobby’s. Ik houd mezelf staande met mijn bezigheden en dat gaat eigenlijk best goed. Dat is knap.'

'En ik vind het ook belangrijk je zegeningen te tellen. Want voor veel mensen is het nog veel zwaarder. Je café of bedrijf kan nu kapotgaan bijvoorbeeld. Al moet je ook de angst voor corona niet onderschatten als je een ernstige longziekte hebt. Dan heb je het misschien wel meer over leven en dood dan wanneer je zaak failliet gaat. Ach, zo zie je, iedereen heeft z’n problemen. Het is zoals ik al zei: allemaal zo dubbel.'

Van eerste lockdown tot nu

'In maart 2020, toen we in de eerste lockdown zaten, deden buren, vrienden en familie heel veel voor mijn man en mij. Toen in de zomer wat meer mogelijk was, zijn mijn man en ik met de caravan naar Noord-Holland geweest. We waren toen op een plek waar nauwelijks corona was. We gingen de winkels weer in, en werden heel ontspannen merkten we. Daar, aan het strand, was ik niet zo bang om besmet te raken. Na de zomer en een paar van dat soort vakanties ben ik ook weer in het verpleeghuis gaan werken. Ik heb daar twee schildergroepen met de bewoners. Tot september. Toen hadden de eerste bewoners corona en zeiden mijn huis- en longarts: daar moet jij niet zijn. Sindsdien zit ik thuis.'

'Ik mis het wel hoor, ook dat is dubbel. Er zijn veel bewoners die kleuren leuk vinden, dus nu maak ik thuis kleurplaten die ik in het verpleeghuis aflever. Mét een medisch mondmasker op breng ik ze naar twee huiskamers op de begane grond, verder ga ik het gebouw niet in. Als ik de kleurplaten breng, zie ik de glimlach op het gezicht van de bewoners. De kleurtjes worden gelijk uit de la gehaald. Dat doet me goed, dat ik nog iets voor ze kan betekenen.'

Lichtpuntjes

'Doordat ik in het verpleeghuis werk, heb ik ook mijn eerste coronavaccinatie al gehad. Ik keek er heel erg naar uit. Omdat ik rond die tijd ook antibiotica voor mijn longproblemen kreeg, heb ik die dag een chocoladetaart gekocht. Die vaccinatie en medicijnen waren een viering waard.'

'Ik heb geen last gehad van de eerste vaccinatie, en over een week krijg ik mijn tweede. Dan duurt het nog een week, en dan ben ik beschermd. Dus binnenkort mag ik weer aan het werk in het verpleeghuis. Ik kan dan nog steeds drager zijn van het virus, dus ik ben zeker niet van het mondmasker en andere beschermende maatregelen af. En ik zal ook alleen werken met cliënten die zelf ook gevaccineerd zijn. Je moet anderen blijven beschermen natuurlijk. Maar toch: veel longpatiënten wachten nog op het vaccin, ik ben de bofkont dat ik er al één heb. Dus er is al licht aan het einde van de tunnel voor mij.'

Het interview met Marian vond plaats op 29 januari 2020.