Verhaal van longarts Laurien

'De IC’s liggen nagenoeg vol, we werken met man en macht om het onder controle te houden. In ons ziekenhuis zijn drie corona-afdelingen van in totaal ongeveer vijftig bedden. Ook hebben we drie zogenoemde corona verdenking-afdelingen. Die kunnen we nog verder uitbreiden. De longartsen werken samen in een team met internisten en geriaters: er zijn zoveel patiënten met corona dat die nauwe samenwerking tussen verschillende soorten specialisten nodig is. Gelukkig kunnen we ons voorbereiden op de piek die komen gaat: dat is een groot verschil met onze collega’s in Italië en China.'

'De huisartsen en de verpleeghuisartsen helpen ook enorm mee, zij kijken nu heel kritisch wie ze wel en niet doorverwijzen naar het ziekenhuis. Als een ouder iemand die besmet is met corona geen extra zuurstofbehoefte heeft, blijft hij of zij in het verzorgingstehuis en wordt daar goed verzorgd. Veel ouderen komen dus niet in het ziekenhuis. Dat gegeven moeten we goed in ons achterhoofd blijven houden. We zien in onze ziekenhuizen namelijk dat de gemiddelde leeftijd op de IC lager is dan we hadden verwacht. Dit geeft een vertekend beeld op de werkelijkheid. Jongeren worden bij klachten sneller doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ouderen minder snel, omdat zij ook kunnen worden behandeld in een verzorgingstehuis.'

'Iedereen zet zich volledig in. Ondanks alle hulp en goede samenwerking van collega’s denk ik dat we te maken gaan krijgen met personeelstekort. Maar waar ik me vooral zorgen om maak is een mogelijk tekort aan materiaal en beschermingsmiddelen. Dat is een probleem voor de mensen die werken op de afdelingen, maar óók voor bezoekers. Het schrijnende van de situatie is dat hierdoor patiënten op de afdelingen daar alleen liggen en helaas geen bezoek mogen ontvangen.'

'Ik merk dat er veel angst heerst bij patiënten met corona door wat ze horen in de media, door de isolatie en doordat er geen medicijn voor handen is. Als longartsen proberen we ervoor te zorgen dat die angst een plek krijgt. We doen er alles aan om deze mensen - ondanks het beschermingsmateriaal dat we dragen - zo ‘menselijk’ mogelijk te benaderen en zo goed mogelijk te begeleiden. En wat niet vergeten moet worden is dat er ook veel aandacht gaat naar patiënten zonder corona. Voor hen is onze zorg nu net zo belangrijk. Deze crisis kunnen we alleen beteugelen wanneer we dat samen doen. Samen staan we sterk!'